Het heeft de schijn dat er bewust voor gekozen is om geen uitgebreid onderzoek te doen naar de intensiteiten bij de Huizinge-beving. Wellicht door de uitspraak van de Raad van State.

Maar ook doordat zal blijken dat de risico’s waarschijnlijk vele malen ernstiger zullen zijn.

De bevolking moet rustig blijven en de gaswinning mag niet stoppen.

 

Maatschappelijk ondernemen

Meetgegevens worden willens en wetens niet verstrekt. Dit onder de noemer ‘bedrijfsgeheim of concurrentiegevoelige informatie’.

Dat in beide gevallen hier weinig tot geen sprake van is, is duidelijk. Meer waarschijnlijk lijkt het te maken te hebben met het kunnen matchen aan wel bekende gegevens, waaruit bepaalde conclusies getrokken kunnen worden die voor de NAM of de Overheid minder voordelig zijn.

 

Dat de NAM en het KNMI inzake een degelijke risico-analyse in gebreke blijken heeft grote maatschappelijke gevolgen en is daarom in tegenspraak met:

1. Art. Artikel 9, van de Mijnbouwwet punt c:

   “Op grond van het gebrek aan efficiëntie en verantwoordelijkheidszin, daaronder mede verstaan maatschappelijke verantwoordelijkheidszin, waarvan de aanvrager blijk heeft gegeven bij activiteiten als bedoeld in de artikelen 6, eerste lid, en 25, eerste lid, onder een eerdere vergunning.”
   

2. De uitspraak van de Algemene Rekenkamer: “Maatschappelijk verantwoord opereren (mvo) In het mvo-beleid wordt de definitie van mvo van de Sociaal-Economische Raad (de SER) gehanteerd: de zorg voor de maatschappelijke effecten van het functioneren van de organisatie.

Concreet betekent dit: het bewust richten van de activiteiten van de (organisatie) op waardecreatie op de drie terreinen:

1. people, planet, profit, en daarmee op de bijdrage aan de
2. maatschappelijke welvaart op de lange termijn;
3. het onderhouden van een relatie met belanghebbenden op basis van doorzichtigheid en dialoog.”

 

Maatschappelijk ondernemen is volgens de Algemene Rekenkamer hetzelfde als de zorg voor de maatschappelijke effecten: zorg voor het volk, de planeet, voor de welvaart, voor het onderhouden van een relatie met belanghebbenden op basis van doorzichtigheid en dialoog. Deze zorg is ver te zoeken. De NAM verdient dit keurmerk niet.

 

Onvrede bevolking

Het doen alsof de risico’s wel voldoende in kaart zijn gebracht kan als misleiding worden beschouwd.

 

De verhalen van de NAM die goede bedoelingen suggereren zoals Sander van Rootselaar tijdens een uitzending op 16 oktober voor Radio 1 uitsprak: “We hebben een akkoord waarmee we iets terug kunnen geven”. Hij doelt hier op het gasakkoord. En suggereert dat dit iets met ‘geven’ te maken heeft.

Het Gasakkoord dat niet democratisch tot stand is gekomen, maar dit wel suggereert.

De dialoogtafel die m.i. vooral bedoeld is om draagvlak te creëren.

De schadeafhandeling waarvan wij weten dat veel niet wordt onderzocht of ten onrechte afgedaan wordt als zogenaamde C-schade en die niet volledig wordt gecompenseerd.

Het cultureel erfgoed dat onder onze ogen onherstelbaar vernield wordt.

Mensen die kampen met grote problemen of ziek worden en door de Overheid noch door de NAM bijgestaan en geholpen worden.

Het keer op keer bijstellen van prognoses.

De rapporten die niet onafhankelijke tot stand gekomen zijn.

De eindeloze reeks van beloften en nieuwe rapporten.

Een eindeloze rij van misstanden, te lang om bij te houden.

 

Behoefte bewoners

Waar de inwoners onder andere wel behoefte aan hebben

m.b.t. de Overheid:

• Een integere en transparante Overheid.
• Het recht op inzage in data.
• Het recht op structurele veiligheid. Minderen is slechts de film langzamer af laten draaien.
• Afdoende antwoorden van de Overheid over vragen over hoe in geval van rampen de ‘wet tegemoetkoming schade bij rampen’ gehanteerd wordt. Welke rechten we hebben, in hoeverre een overstroming te wijten is aan de bevingen, enz. enz.
• Voor mensen die weg willen mogelijkheden creëren.
• Het aanpakken van banken en verzekeringsmaatschappijen die zeker niet willen inleveren.
• Niet louter de gaswinning, maar ook de gevolgen als nationale zaak zien.
• Opheffen van een regionale tafel, maar in plaats daarvan een Nationale Raad voor de Mijnbouw.

 

m.b.t. NAM:

• Volledig inzage in data en antwoorden op vragen van bewoners van woningen onder wier grond de aarde leeggezogen wordt.
• Stoppen met het vertellen van halve waarheden.
• Maatschappelijk verantwoord opereren.
• Shell en Exxon overtuigen van de desastreuze gevolgen.

 

m.b.t. opgelopen schade:

• Een ècht goede schadeafhandeling.
• Het recht op tegemoetkoming waardedaling van de woning en materieel (aggregaat, opblaasboot, zwemvesten, enz.) voor in geval we afgesloten worden van gas en licht of wanneer een overstroming plaatsvindt, in plaats van spiegeltjes en kraaltjes (voor verduurzaming woning).
• Een coach die de mensen persoonlijk bijstaat i.p.v. een raadsman die alleen kijkt of de procedures goed lopen of trends waarneemt.

 

Alle conclusies uit het stuk meegenomen samen met het negeren van diverse aanbevelingen maken duidelijk dat niet is voldaan aan datgene wat de bevolking redelijkerwijs van de Overheid en semi-overheidsinstellingen als hier boven genoemd mag verwachten.

 

Het vertrouwen terugwinnen heeft te maken met integriteit. Wanneer de NAM en de Overheid zelf onvoldoende integer zijn, kun je van de bevolking geen vertrouwen verwachten.

 

risico’s, verantwoordelijkheid en besluitvorming

De woorden van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid Dick Schoof spreekt van een professionalisering en verharding van de acties in Groningen.

Er is geen sprake van bedreiging door eventuele inwoners van Groningen, maar eerder andersom. In de tweede plaats zijn deze woorden sterk overdreven. Van professionalisering kan gesproken worden wanneer er een professionele organisatie achter de acties zou staan. Dit is niet het geval. Degene die professioneel aan het werk zijn, zijn alleen de NAM en de Overheid. Zij hebben de middelen en de macht om werkelijk iets te organiseren.

Van gewone burgers die zich bedreigd voelen door de NAM en de Overheid, mag je niet verwachten dat ze zich laten behandelen alsof zij de criminelen zijn.

Nog erger is te moeten vaststellen dat de risico’s voor de veiligheid voor de Nederlandse Overheid van groter belang zijn dan voor hen die het werkelijk aangaat.

 

figuur 105

Bron: Rijkswaterstaat: Veiligheidsbeleid doorgelicht.11 april 2006

 

Zoals te lezen is in figuur 105 werd in 2006 nog nuchter omgegaan met risico’s.

• Van een transparant politiek besluitvormingsproces is allang geen sprake meer.
• Het streven naar explicitering van verantwoordelijkheden van Overheid, bedrijfsleven en burgers is een nobel streven, maar staat alleen op papier. De problemen worden doorgeschoven naar de toch al verarmde regio.
• Versterking van de rol van burgers is een farce gebleken. Een zogenaamd akkoord, wat geen akkoord met burgers, was. Een zogenaamde ‘dialoog’tafel die een klein deel van de burgers vertegenwoordigt. Bestuurders die zich tegen de bewoners keren. Politieke partijen die bijna massaal de landelijke lijn volgen. Burgers zijn en worden nooit door zorgvuldige enquêtes geraadpleegd. Op zogenaamde avonden voor bewoners worden nooit besluiten genomen. Isoleren en rustig houden lijkt veel meer de opdracht.
• De weging van mogelijke stapeling van risico’s wordt in de praktijk niet toegepast. Of het moet al zijn dat de Groningers gewend zijn aan bevingen, zoals gezegd is door de NAM. Of zoals de NAM onlangs verkondigde bij het jubileumcongres van NOGEPA, de gaslobby van Nederland: “Die bevingen waren er altijd al en vroeger accepteerden mensen het gewoon.”

 

Oplossing

Een eenvoudige oplossing voor het probleem is er niet. Wat wel kan is de mensen die er wonen een keuze geven: verhuizen of blijven.

Deze keuze is pas mogelijk wanneer de bewoners de risico’s kennen.

Dat deze niet volledig bekend zijn, mag geen excuus zijn. Maar in ieder geval zouden de kansen op de risico’s zoals nu door Arup naar buiten gebracht tegen het licht gehouden en bijgesteld moeten worden.

 

Het is mogelijk en allereerst noodzakelijk om de data van meetgegevens van de meters beschikbaar te stellen inclusief de door de 4 bedrijven berekende uitkomsten van de dieptemeters.

 

De bewoners hebben recht op inzage in hetgeen hen bedreigt.

 

Reden van handelen door de Overheid

Naar aanleiding van de beving van 16 augustus 2012 en de reacties daarop van de NAM en Overheden zijn bij mij vragen gerezen. Ik vermoedde dat achter het spel wat met ons gespeeld wordt, iets ernstigs plaats vond. Een Overheid zou anders nooit een landsdeel op deze manier behandelen. Maar wat vindt er werkelijk plaats? Oorlogsdreiging, chantage?

Het is nu langzamerhand wel duidelijk: grote industrieën en bedrijven zijn al jaren bezig een greep te doen naar de wereldmacht. Landen en instanties worden steeds meer door afspraken gegijzeld en kunnen geen kant op. Europa moet luisteren naar deze grootheden. Er zijn wetten gemaakt of nog in de maak die boven het Europese en landelijk niveau uitstijgen. Via vrijhandelsakkoorden krijgt de democratie de nekslag. De Nederlandse overheden durven of kunnen misschien niet optreden. De bewoners begrijpen dit niet en wordt niets verteld. De democratie is ter ziele, op lokaal, provinciaal, nationaal en Europees niveau.

 

Het winnen van fossiele brandstoffen wordt steeds minder lucratief. De financiële situatie van deze mijnbouwbedrijven is in gevaar.

Groningen wordt door een machtige organisatie heel anders beschouwd dan door de inwoners. Voor ons voorgeslacht is het eeuwenlang een goede voedingsbodem geweest. Voor anderen die geen binding met dit gebied hebben, is het slechts een wingewest.

 

Het was beter dat de Overheid eerlijk zou zijn jegens haar inwoners. Ze weten dan in ieder geval wat er echt gaande is. Veel mensen weten dat er gejokt wordt en zijn boos en voelen zich vernederd. Door gevoelens van onmacht wordt woede gekweekt die geen kant op kan. Dat is erger dan de waarheid te horen. Voor alle partijen.

Ook de meerderheid van de politieke partijen zijn hierop aan te spreken. Zij stemmen in met wat in Groningen gebeurt.

 

Mensen die niet opstaan, stemmen in met het beleid. Dit geldt ook voor de Groningers zelf.

 

Wellicht proberen de mensen die verantwoordelijk zijn de zaak onder controle te houden en hopen ze dat er geen paniek uitbreekt.

Wellicht komt dit door te weinig kennis. Maar door het hoofd om te draaien, wordt het er niet gemakkelijker op. Integendeel, de problemen worden groter.

Er zullen veel zijn die last van hun geweten krijgen.

Wederzijds respect is sneller afgebroken dan opgebouwd. Dat is voor een land gevaarlijk.

Wellicht krijgen bij een opstand straks ‘hartstandige’ inwoners de ‘zwarte piet’ toegespeeld.

Wie zal het zeggen?

 

Hernieuwd respect

Veel bewoners zijn hun vertrouwen volledig kwijt in de Overheid en de politiek. Voor veel mensen voelt het binnendringen van hun gebied en het straffeloos vernietigen hiervan als een oorlogsdaad.

De daarbij behorende emoties kunnen niet eenvoudig afgedaan worden als zijnde ‘onderbuikgevoelens’ van mensen die slechts emotioneel en niet rationeel met problemen kunnen omgaan. Over het algemeen zijn de Groningers nuchter. Ook in dit geval. Maar nuchter wil ook zeggen: respecteer wederzijds de grenzen van het betamelijke. En deze zijn overschreden. Je kunt en mag mensen niet tot het uiterste tergen.

 

Bij geweldsdelicten worden meestal de daders aangepakt.

Dat de Tweede Kamerleden in meerderheid oog hebben voor de randstad of het buitenland, terwijl een dreigende grote crisis in eigen land genegeerd wordt, is onvoorstelbaar.

 

 

In werkelijkheid bestaat de ‘Kamer’ of de ‘Overheid’ of een ‘maatschappij’ of een ‘bedrijf’ ook niet.

De Kamer, de Overheid, de maatschappij of een bedrijf is een abstract begrip.

Deze organisaties bestaan uit mensen die beleid maken, onderzoek doen, nadenken, luisteren, rapporten schrijven, strategieën bedenken en uiteindelijk persoonlijk verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden.

Niet alleen voor anderen, maar in de eerste plaats altijd voor zichzelf.

Het leven is kostbaar voor ieder individu en houdt niet op bij het binnentreden van het kantoor of bij het aanschuiven aan de vergadertafel.

Je blijft dezelfde, thuis en op het werk.

We staat grondrechtends op ons eigen grond. We zijn samen met andere mensen behoeder van die grond. De Overheid is niet meer met behoeding bezig, dus ligt het behoederschap nu bij de bewoners. Ook voor het nageslacht.