Beste mensen,
Twee verontruste emeritus hoogleraren uit Groningen, Charles Vlek en Alex Kalverboer, hebben ieder een stuk geschreven.
Charles Vlek had in de NRC van 19 april jl. een opiniestuk over de kracht van de bevingen. Hij schrijft o.a.:
“Ook met 10 procent verlaging volgen meer aardbevingen. De poreuze, gashoudende zandsteenlaag onder Groningen is inmiddels dusdanig verzwakt dat deze steeds gevoeliger is geworden voor verdere gaswinning, aldus Charles Vlek. De geplande vermindering van de gaswinning is nog onvoldoende om de ondergrond te stabiliseren. Tot voor kort leek het erop dat de aardbevingsproblemen in Groningen waren opgelost. De gaswinning is gehalveerd, het aantal bevingen is verminderd, alle schade wordt vergoed en kwetsbare woningen worden versterkt. Maar de versterkingsoperatie loopt moeizaam en roept veel twijfels op. De risicobenadering is beperkt tot overlijdenskansen, de schadeafhandeling is een mer à boire, de vertrouwenskloof is peilloos. Nu snelle aardbevingsbestendigheid onhaalbaar blijkt, kan alleen minder gaswinning paal en perk stellen aan een sluipende catastrofe-in-landsbelang.”
Download hier het document: Charles Vlek NRC Opiniestuk-aardbevingen april 2017
Alex Kalverboer verwoordt vandaag in zijn opiniestuk in Trouw (29 april) kort en krachtig precies wat de bevolking toekomt:
“Hier moet een fundamentele omslag komen, acuut, los van momenteel lopende, politiek getriggerde formatie-discussies. Inmiddels is de psychologische onrust en gevarendreiging dieper dan die in de bodem. Onderschat niet wat die op termijn met deze getarte mensen doet.Daarom pleit ik met klem voor het volgende. Stel ten spoedigste een doortastende commissie in, met een ruim mandaat, die onafhankelijk is van de mastodonten Shell en Nam en van een belanghebbend ministerie als Economische Zaken.”
Download hier het document: Bouwpastoor nodig in Groningen. Alex Kalverboer in Trouw 29-4-2017
Waarom is de overheid niet zo helder en eerlijk?
De overheid lijkt geen hoeder meer, maar een exploitant, uit op globalisatie en verdienmodellen. En niet alleen met betrekking op de gaswinning…
Hoe kan het toch dat zoveel bestuurders cq onderzoekers/bedrijven hier hun fiat aan blijven geven?
Hoe kunnen zij zich hier ‘senang’ bij blijven voelen?
Hilda Groeneveld